Mijn hart voor moedige jongeren
Gepubliceerd op: 07 februari 2023
Bij Jeugdformaat werken we vanuit ons hart. Iedere dag opnieuw zetten we ons in om kinderen, jongeren en gezinnen verder te helpen. Sommige cliënten of gebeurtenissen blijven ons bij. In ‘Mijn hart voor…’ vertellen hulpverleners over een ervaring in hun werk die zij niet snel meer zullen vergeten. Vandaag vertelt een van onze jeugdzorgwerkers over een jongen die zij heeft mogen begeleiden in een logeerhuis.
‘Dit verhaal gaat over een jongen die ik als pedagogisch medewerker heb mogen begeleiden. Ik heb ruim 13 jaar op een logeerhuis gewerkt. Mijn collega’s en ik hebben in die tijd veel jongeren in het huis gehad. Iedere jongere heeft een ander verhaal. Sommigen vallen helaas weer terug in oud gedrag of gaan om met verkeerde vrienden, maar het merendeel heeft gelukkig een goede afloop. Veel jongeren die in het logeerhuis verbleven hebben zichzelf herpakt en hebben een mooi leven op weten te bouwen. Dat noem ik moed! Dit verhaal is een prachtig voorbeeld van een moedige jongere.
Er woonde een jongen bij mij op de groep die met zichzelf overhoop lag en slecht contact had met zijn gescheiden ouders. Zijn verblijf op het logeerhuis stond in het teken van vele ups en downs. Zoekende naar zijn identiteit probeerde hij zich staande te houden tussen de andere jongeren op de groep. Hij had het niet makkelijk en steun van zijn ouders kreeg hij helaas niet.
Hij heeft op een bepaald moment met zichzelf afgesproken om een mooi leven op te gaan bouwen waarin hij vooral aan zichzelf gaat denken. Het is hem ook gelukt om dit waar te maken. Op school ging het steeds beter. Hij liet gespecialiseerde hulp toe waardoor hij sterker is geworden en inzicht in zijn eigen gedachten kreeg. Ook het contact met zijn ouders kwam langzaam opgang. Hij bleef kwetsbaar, maar hij begon zichzelf te accepteren. Hij heeft zijn leven zelf weer op de rit gekregen. Het was mooi om hem hierbij te mogen begeleiden.
Enkele jaren later stond ik in de rij op het vliegveld. Iemand riep mijn naam; er heten wel meer mensen zo, dus ik reageerde niet direct. Toen mijn naam harder geroepen werd draaide ik me om en zag tot mijn verbazing deze jongen verderop in de rij staan. Ook hij had een verbaasde glimlach op zijn gezicht. Het was leuk om elkaar weer tegen te komen. We raakten aan de praat en hij vertelde dat het goed met hem ging. De jongen zag er vrolijk en relaxed uit tussen zijn vrienden. Hij zei dat hij dit allemaal aan mij te danken had. Ik reageerde dat het mijn werk was en dat ik altijd het beste voor hem wilde en vertelde hem dat ik trots ben op dat hij dit helemaal zelf heeft gedaan. Zijn reis ging naar het zonnige zuiden waar hij ging feesten, vertelde hij. Het was zo fijn om hem zo te zien, zo veerkrachtig en in de bloei van zijn leven. Dat ik hierin een rol heb mogen vervullen maakt me blij. Met een dankbaar gevoel stapte ik later het vliegtuig in.’