Mijn hart voor dappere ouders die aan hun eigen trauma’s werken
Gepubliceerd op: 15 december 2022
Bij Jeugdformaat werken we vanuit ons hart. Iedere dag opnieuw zetten we ons in om kinderen, jongeren en gezinnen verder te helpen. Sommige cliënten of gebeurtenissen blijven ons bij. In ‘Mijn hart voor…’ vertellen hulpverleners over een ervaring in hun werk die zij niet snel meer zullen vergeten. Vandaag vertelt Femke (ambulant hulpverlener) over een gezin dat zij mag begeleiden. Dit doet ze met heel veel trots!
‘In mijn werk als ambulant hulpverlener mag ik veel verschillende gezinnen begeleiden. Zo ook dit gezin: een moeder en haar kinderen die in een complexe situatie zitten. Angst, trauma, hechting en verdriet staan helaas centraal in hun leven. Het gezin redt het niet meer alleen, hulp is voor hen hard nodig.
Als jeugdhulpverlener kom ik in de eerste plaats om de kinderen te ondersteunen. Maar door een heftig verleden kampt ook de moeder met trauma’s. Door deze trauma’s lukt het haar niet om er volledig voor haar kinderen te zijn. Omdat zij zo graag een voorbeeld zou willen zijn voor hen, besluit ze in gesprek met mij dat therapie en behandelingen voor haarzelf noodzakelijk zijn. Ze wil aan haar eigen problemen werken zodat ze de situatie van haar kinderen kan verbeteren. We zijn aan de slag gegaan door een combinatie in te zetten van goed luisteren naar de behoeftes van de moeder, het observeren van de interacties tussen haar en de kinderen, het inzetten van jeugd-ggz voor de kinderen en volwassen-ggz voor de moeder. Hierdoor is duidelijk geworden wat er voor dit gezin nodig is om het weer een fijn en veilig thuis te maken voor de kinderen.
Het is bijzonder om te zien hoe de moeder groeit in haar zelfvertrouwen door de behandeling. Ik vind het dapper van haar dat ze de stap heeft genomen om haar eigen verleden en trauma’s te verwerken. Hiermee wil ze een mooie boodschap doorgeven aan haar kinderen: er is altijd een uitweg, hoe moeilijk dingen ook zijn. En als gezin kunnen we alles aan. Ondanks alles waar zij doorheen ging is het haar wel gelukt om haar kinderen te ondersteunen in hun behandelingen. De nieuwe dingen die zij met onze hulp heeft geleerd heeft zij zichzelf eigen gemaakt en past ze nu toe in de opvoeding. De moeder maakt grote stappen in het ondersteunen van haar kinderen en leert om met haar emoties om te gaan. Ze loopt er niet meer voor weg, maar helpt, steunt en troost. Door haar groei, inzet en vasthoudendheid maken haar kinderen ook stappen. Ook zij voelen zich rustiger en gelukkiger.
Een paar weken geleden vond de eindevaluatie plaats voor een van de kinderen. Daarin hebben wij gezamenlijk met alle betrokken hulpverleners onze trots naar de moeder uitgesproken. Voorlopig blijf ik nog betrokken in het gezin. Ik ben dankbaar dat ik hen mag begeleiden.’