Mijn hart voor het begeleiden van jongeren vanuit de gesloten jeugdzorg
Gepubliceerd op: 10 april 2023
Bij Jeugdformaat werken we vanuit ons hart. Iedere dag opnieuw zetten we ons in om kinderen, jongeren en gezinnen verder te helpen. Sommige cliënten of gebeurtenissen blijven ons bij. In ‘Mijn hart voor…’ vertellen hulpverleners over een ervaring in hun werk die zij niet snel meer zullen vergeten. Vandaag vertelt Louise over haar werk als trajectcoach. Als trajectcoach begeleidt zij jongeren vanuit de gesloten jeugdzorg naar de open jeugdzorg. Dit traject kan maanden duren, en voor cliënten en familie kan het soms lastig zijn om haar toe te laten in hun leven.
Soepele overgang
‘Ik werk al heel wat jaren bij Jeugdformaat. Sinds anderhalf jaar werk ik als trajectcoach binnen trajectzorg. De doelgroep waarmee ik te maken heb zijn voornamelijk jongeren waarvan de ontwikkeling zodanig bedreigd is geweest dat er ingegrepen is, behandeling is geboden in de gesloten jeugdzorg of drie-milieuvoorziening (verblijf, school/werk en vrijetijdsbesteding op één plek) of straf is opgelegd in een justitiële jeugdinrichting. Als trajectcoach begeleid ik de overgang van de gesloten jeugdzorg naar de open jeugdzorg. Het is aan mij de taak dat deze overgang zo goed en soepel als mogelijk verloopt. Hierdoor sluit ik vaak maanden voor de overgang van de gesloten jeugdzorg naar open jeugdzorg bij een jongere aan. In deze maanden leer ik de jongere en het netwerk kennen, breng ik problemen in kaart en bied ik ondersteuning bij het verminderen van de problemen die er spelen. Sommige jongeren hebben na het verlaten van de gesloten jeugdzorg een nieuwe verblijfplek nodig. Ik ondersteun dan met het regelen van een nieuwe plek binnen Jeugdformaat en help ook om een school of bijbaan te vinden.
Vertrouwen winnen
Doordat ik jongeren tijdens het gehele traject ondersteun, werk ik vaak voor een lange periode met hen. Dit gaat niet altijd even makkelijk. Zo doorliep ik het traject met een jongere die in de gesloten jeugdzorg verbleef. Hij wilde niets met mij te maken hebben, en ook zijn ouders zaten niet op mij te wachten. Ze hingen de telefoon op wanneer ik hen belde en wanneer ik op de stoep stond hielden ze de deur dicht. Het duurde lang om hun vertrouwen te winnen. Ik investeerde maanden in onze werkrelatie door onder andere oprechte betrokkenheid te tonen. Na drie maanden had ik eindelijk goed contact met de jongere en beide ouders. Ze wilden meedenken over oplossingen en stonden open voor overleg.
Uitdaging
Dat de jongere en de ouders in eerste instantie afhoudend reageerden is niet zo vreemd. Jongeren en hun netwerk hebben vaak een enorm lange geschiedenis van hulpverlening die niet helpend is geweest waardoor er weinig tot geen vertrouwen is in de hulpverlening. Jongeren en hun netwerk zitten vaak niet te wachten op de zoveelste hulpverlener en bieden daarom soms weerstand. In deze trajecten moet ik vaak alle zeilen bijzetten om de jongeren en hun netwerk in beweging te krijgen. Een uitdaging die ik graag aanga. Wanneer een jongere en de familie mijn hulp accepteren, kunnen we echt aan de slag. Dit was in het gezin wat eerder niks met mij te maken wilde hebben ook het geval. Ik belde de ouders om door te geven dat ik een weekje afwezig zou zijn vanwege mijn vakantie. Hoe leuk is het dan als de ouders zeggen: ‘Geniet ervan meid. Je hebt het verdiend, want je hebt zo je best gedaan voor ons kind.’