Gezinshuisouder Kirsten: ‘Op mijn 23e was ik pleegmoeder van twee pubers’
Gepubliceerd op: 09 augustus 2022
Ik ben Kirsten, 31 jaar oud en gezinshuisouder bij Jeugdformaat. Al negen jaar vang ik kinderen op die (tijdelijk) niet meer thuis kunnen wonen. Zolang de kinderen bij ons wonen, draaien ze 24/7 mee in ons gezin. Deze kinderen hebben vaak al veel meegemaakt en hebben daarin ondersteuning nodig. Soms is het intensief, maar je kunt ook de mooiste dingen meemaken die je voor altijd bij je zal dragen. Daarom laat ik je graag zien wat wij zoal beleven in ons gezinshuis. Welkom bij mij thuis!
Op z’n kop
‘Ik zou het niet kunnen hoor!’ zeggen zoveel mensen tegen mij. En klopt, gezinshuisouder zijn is inderdaad niet iets wat je zomaar even wordt. Het gooit je hele leven op z'n kop en het is echt een andere manier van leven. Maar al sinds ik jong was, leek het mij heerlijk om alle tijd en aandacht voor de kinderen te hebben, dat dat zou kunnen omdat het mijn werk was. Dit paste bij hoe ik een opvoeder wilde zijn.
Klaar voor
Wij voelden tien jaar geleden echt dat we dit wilden, hier klaar voor waren. We waren jong, heel jong. Ik was 22 jaar en mijn man 26. We begonnen als pleeggezin en op mijn 23e zorgden we al voor pubers van 13 en 15 jaar oud. Dat was voor ons helemaal niet vreemd, maar voor de omgeving niet altijd even vanzelfsprekend. Zo kreeg onze pleegdochter van 15 een keer de vraag of ze met haar vriendje op stap was. Mijn man kon er hard om lachen, maar voor pleegdochter was dit natuurlijk echt gênant (al lachen we er met haar, nu 10 jaar later, echt nog om!).
Wat weet jij nou?
Van biologische ouders heb ik wel vaker de opmerking gekregen ‘Wat weet jij nou van kinderen? Je bent veel te jong en hebt zelf geen kinderen!’ Ik begrijp zo’n reactie heel goed. Moederen hoefde ik gezien mijn leeftijd niet te doen, maar ik zat meer op een coachende rol. Heel helpend was het dat ik zelf nog heel goed wist hoe deze meiden zich voelen in die soms heftige puberjaren. Juist daarom hadden we de bewuste keuze gemaakt om pubers in huis te nemen en geen jonge kinderen.
Volgende stap
Van pleeggezin maakten we de stap naar gezinshuis. Toen wij begonnen als gezinshuis hadden wij nog twee pleegkinderen bij ons wonen. Jeugdformaat werkt met een gezinshuisouder-profiel. Hier geef je aan hoe je gezinssamenstelling is, waar je kracht ligt en je mogelijkheden. Leeftijden en aantal kinderen mag je hier ook op vermelden. Dat helpt allemaal mee om de beste matches te maken. Er was nog ruimte in ons huis en na een jaar kwam daar nummer drie. Een gezinshuisouder van Jeugdformaat kan meestal één tot vier kindplaatsingen in huis hebben. Natuurlijk beslis jij zelf het aantal. Wij vonden met twee kinderen al dat ons hele leven op hen was afgestemd en dus voelde de stap naar een derde niet zo groot.
Jongere kinderen
Na een aantal jaren in de pubers zijn we steeds jongere kinderen op gaan vangen. De jongste was twee jaar oud. Dit bleek ons eigenlijk ook wel te passen. Al waren de slapeloze nachten wel pittig. Een combinatie puber en peuter maakt dat je nachten kort zijn en mijn avondjes met manlief op de bank kon ik ook vergeten. In balans blijven wordt dan een echte uitdaging. Het lukte niet altijd even goed. Minder slaap, minder vrije tijd, je moet echt blijven puzzelen om goed fit te blijven met dit werk in je eigen huis. We blijven hierin groeien en leren. Ons verhaal bewijst maar weer: iedereen kan iets betekenen voor een kwetsbaar kind, ook als je jong bent.
Dit was de laatste blog van Kirsten over haar ervaring uit het gezinshuis. Haar vorige blog gemist? Je leest ‘m hier.