Sinem in het logeerhuis deel 2: als pedagogisch medewerker
Gepubliceerd op: 07 april 2021
Sinem (36) is jeugdzorgwerker in een logeerhuis van Jeugdformaat. Vorige week las je deel 1 van haar verhaal, over hoe ze als tiener in een logeerhuis terecht kwam. Vandaag lees je deel 2.
Je trok dus bij je vriendje in. Hoe is dat gegaan?
Heel goed. Dat vriendje, bij wie ik introk toen ik 16 was, is nu mijn man met wie ik vijf kinderen heb en met wie ik nog steeds gelukkig getrouwd ben. Toen ik bij hem en zijn moeder woonde, ging ik me serieus focussen op mijn schoolwerk. Ik had een duidelijk doel: ik wilde jeugdzorgwerker worden. Ik begon op MBO niveau 2: Helpende Welzijn. Na die opleiding deed ik niveau 3: Sociaal Pedagogisch Werk. Daarna niveau 4: Onderwijsassistent. Ik wilde graag door naar het HBO, maar toen ik de opleiding Onderwijsassistent net had afgerond, werd ik zwanger van mijn eerste kind.
Dus het HBO ging toen niet door?
Jawel. Zoals ik al zei: ik heb een sterk karakter. Als 21-jarige moeder van een baby ben ik begonnen met mijn HBO Pedagogiek. Halverwege mijn opleiding raakte ik in verwachting van mijn tweede kind, maar ik heb mijn studie gewoon afgemaakt. Tijdens mijn diploma-uitreiking heb ik absoluut een traantje gelaten: ik was zo trots dat ik mijn droom alsnog had waargemaakt.
Wauw. Waarom wilde je dat zo graag, jeugdzorgwerker worden?
Ik wilde heel graag iets betekenen voor jongeren die het moeilijk hebben. Tegelijkertijd was het ook confronterend, omdat het bij mijzelf nog zo vers was. Tijdens mijn HBO Pedagogiek volgde ik vakken als ‘Geweld in huiselijke sfeer’ en ‘Mishandeling’. Dat kwam zo dichtbij. Maar ik liet niets merken in die klas, niemand wist van mijn achtergrond. Mijn stages deed ik overal, maar niet op een woongroep. Dat was toen nog te confronterend. Uiteindelijk ben ik gaan werken als schoolmaatschappelijk werker. Dat doe ik nu nog steeds, naast mijn werk op het logeerhuis.
Heb je dat lang gehad, dat je mensen niet wilde vertellen over je achtergrond?
Heel lang. Ik schaamde me ervoor. Tot ik begin dit jaar de vacature zag voor pedagogisch medewerker in een logeerhuis. Twintig jaar, vier studies, werkervaring en vijf kinderen later, voelde ik me er klaar voor. Klaar om daar te werken én klaar om open te zijn over mijn verhaal. Tijdens mijn sollicitatie heb ik het allemaal verteld. En het voelde zo goed. Ik hoop ook echt dat mijn verhaal anderen kracht geeft om zichzelf ook uit te spreken. Vroeger wilde ik me altijd bewijzen, dat ik goed gerecht was gekomen, dat ik wél ging studeerde, dat ik werkte. En nu, na al die jaren, ben ik zo trots op alles wat ik op eigen kracht heb bereikt. En ik weet: ik hoef me niet te schamen voor wat er in mijn jeugd is gebeurd. Ik heb er niet voor gekozen om in een moeilijke situatie op te groeien. Dat is mij overkomen, maar ik heb er een positieve draai aan gegeven en mezelf nooit als slachtoffer gezien.
Wat mooi. Weten de jongeren op de groep ook je verhaal?
Ja, en ze vinden het heel cool. Ik heb er al een aantal horen zeggen dat ze ook jeugdzorgwerker willen worden. Ik heb een goede band met ze: je praat de taal van de straat en dat verbindt met elkaar. Mijn positieve energie wil ik echt aan ze meegeven, en dat je altijd moet geloven in jezelf. Door achter te laten wat je niet meer nodig hebt, creëer je ruimte om te vinden wat jou vooruit brengt.
Denk je dat het een pré is in je werk met de jongeren, dat je zelf in hun schoenen hebt gestaan?
Ik denk zeker dat het een toegevoegde waarde is. Ik kan me zo goed inleven in hoe het is om tijdens gesprekken aan de andere kant van de tafel te zitten. Hoe eenzaam ze zich kunnen voelen, dat stukje gemis. En ook waar ze behoefte aan hebben in een groepsleiding. Niet iemand die daar een paar uurtjes een ‘dienst draait’, die het puur als werk ziet. Maar iemand die oprécht om ze geeft. Die ze ziet, en naar ze luistert. Die ze een veilig en vertrouwd gevoel geeft, en ze ook de ruimte geeft als ze dat nodig hebben. En die ze zelfs een beetje oprechte liefde geeft. Want dat missen sommigen van hen zo enorm.
Hoe geef jij daar concreet vorm aan in je werk?
Dat vind ik wel eens lastig. In de jeugdhulp heb je altijd die grens tussen afstand en nabijheid. Maar dat is zo’n dun lijntje. Zeker voor deze jongeren, die echt een stukje basisliefde missen. Het is goed om te werken aan doelen en om te focussen op regels en structuur. Maar juist ook die arm om hun schouder, en het niet altijd rigide op je strepen staan als jeugdwerker, dat is zo belangrijk. Ik wil niet tegenover ze staan, maar naast ze, en ze in hun kracht zetten. Ik geef ze mee: geef nooit de hoop op, blijf geloven in je dromen, focus op je doelen, blijf vechten als een leeuw en omring jezelf met mensen die in je geloven. En ik hoop dat ze mij over twintig jaar nog herinneren, net zoals de groepsleiders die ik nog herinner. Dat waren degenen waarbij ik voelde dat ze écht om me gaven, en er écht voor me wilden zijn. Dat wil ik deze jongeren ook laten voelen.
Laatste vraag: hoe is nu de band met je moeder?
Ik heb haar vergeven. Ze is mijn moeder, ik heb respect voor haar. Kort nadat ik uit huis werd geplaatst, is ze gescheiden en bij die man weggegaan. Toen ik zelf kinderen kreeg, heeft ze op hen gepast en ze is nog altijd een betrokken oma voor hen. Al zal er voor altijd iets beschadigd zijn aan onze relatie, ze is en blijft mijn moeder, en heeft een belangrijke plek in mijn hart.