Nencho

door Karin Toet

Nencho is zijn bijnaam, een afgeleide van ‘Nijntje’ (ik moet beloven dit niet in de titel van het interview te zetten); het koosnaampje wat zijn moeder hem gaf toen hij klein was.

Zijn oma sprak het uit als ‘Nencho’, en zo is iedereen hem eigenlijk blijven noemen. “Tja, wat zal ik vertellen, wat wil je weten?”, vraagt Nencho als we ons geïnstalleerd hebben in de tuin. “Ik was vroeger niet zo braaf hoor. Zeg maar gerust dat ik agressief was. Op school, tegen andere kinderen, bepaalde kinderen. Nooit tegen volwassenen hoor, dat niet”. Vanwege zijn gedrag op school werd Nencho verwezen naar Boddaert in Delft.

“Kindertherapie”, zoals Nencho zelf zegt. Maar in de praktijk vervoer hij het als een soort BSO, drie keer per week lekker spelen na school. Het hielp ook niet echt, op school bleef hij vaak boos, aldus Nencho.

Terug naar Curaçao

Op een gegeven moment besloot zijn moeder om met Nencho, zijn broertje en kleine zusje terug te gaan naar Curaçao. Dat leek Nencho een goed plan; opnieuw beginnen. Maar eigenlijk wist hij niet waar hij ja op zei. Toen ze daar aankwamen, bleek het huis nog niet af en trokken ze bij een tante in. De intrek van het gezin overrompelde de tante en na een paar nachten in een hotel trokken ze bij zijn opa in. “Dat was de eerste keer dat ik mijn opa ontmoette”, vertelt Nencho.

Toen hij eenmaal bij zijn opa woonde, ging Nencho ook naar school. Dat liep anders dan hij had verwacht: “Ik was daar een buitenstaander, een ‘makamba pretu’ zoals ze dat noemen”. Daar kwam bij dat hij de taal niet goed beheerste.

Dus contact maken, lezen en schrijven, het was allemaal ingewikkeld. Zijn vuisten had hij wel en die gebruikte hij ook op deze school regelmatig. “Dus tja…” sluit Nencho zijn zinnen steeds af.

Een illusie armer besloot zijn moeder na vijf maanden met de kinderen terug naar Nederland te gaan. Door complicaties bij terugkomst konden de kinderen niet meer bij hun moeder wonen. Nencho en zijn broertje gingen naar hun vader, zijn zusje ging naar haar eigen vader. 

Nencho en zijn broertje hadden hun vader al een tijd niet gezien toen ze bij hem kwamen wonen. Het liep niet lekker bij vader thuis, er was veel ruzie en uiteindelijk werd besloten dat het beter was als Nencho en zijn broertje niet meer thuis zouden wonen. Ze kwamen in een kindertehuis in Voorburg terecht. Omdat ze van daaruit niet naar school konden, gingen Nencho en zijn broertje na een week naar een crisisopvanghuis in de Schilderswijk waar ze zes weken mochten blijven zodat de jongens in ieder geval naar school konden.

Weer naar school en een ‘thuis’

Vanaf het moment dat Nencho en zijn broertje bij hun vader woonden, gingen ze naar basisschool ’t Palet in de Haagse Schilderswijk. Ze hadden het daar ontzettend naar hun zin. Daar kwam Nencho via zijn broertje in contact met Ilonka. Ilonka was vrijwilligster op school en deed wekelijks iets extra’s met de kinderen, zoals samen de krant lezen.

Zijn broertje had goed contact met Ilonka en op een dag kwamen zij en haar man Wolter zijn broertje opzoeken in het crisisopvanghuis. Kort daarna logeerde Nencho en zijn broertje bij Ilonka en Wolter en ging het in een stroomversnelling. Toen de termijn van zes weken er op zat en de broertjes eigenlijk terug zouden gaan naar het kindertehuis, vroegen Ilonka en Wolter aan de broertjes of ze misschien bij hen wilden komen wonen.

Nou, dat wilden Nencho en zijn broertje wel! En zo werden Ilonka en Wolter zijn pleegouders. Eerst woonden ze in Rijswijk. Sinds twee jaar woont het gezin in de Vogelwijk in Den Haag. “Ja, dat klinkt chic, maar voor mij is het gewoon wonen, wel in een mooi huis natuurlijk, maar verder zegt dat chic mij niets”, zegt Nencho.

Nencho was inmiddels ook een stuk minder boos en aressief op school. In het kindertehuis heeft hij geleerd eerst tot tien te tellen. Tenminste, dat was wat hij in de auto op de terugweg van een logeerweekend Ilonka vertelde.  Hij weet dat allemaal zelf niet meer. Nencho ervaart die tijd als ‘dat alles hem een beetje overkwam’. Hij onderging alles en weet zich ook een heleboel dingen niet meer zo goed te herinneren, ook niet of en wat het met hem deed.

Terug naar huis?

Zijn moeder had haar leven inmiddels weer op kunnen pakken en Nencho en zijn broertje gingen regelmatig een weekend naar huis. Op een gegeven moment vroeg zijn moeder of Nencho en zijn broertje weer bij haar kwamen wonen. Omdat ze toen zwanger was en hij zelf in de pubertijd zat, leek het Nencho verstandiger als zijn broertje als eerste terugging, “anders was het misschien wel erg onrustig, en zo’n groot verschil in leeftijd met de baby enzo.” Zo geschiedde, zijn broertje ging terug en Nencho bleef bij zijn pleegouders.

Een aantal jaren later vroeg zijn moeder weer of Nencho weer bij haar kwam wonen. Nencho vond op dat moment dat zij er eigenlijk wel een zeker recht op had om Nencho verder te zien opgroeien. Hij begreep haar verlangen om weer een echt ‘gewoon’ gezinsleven te hebben met elkaar: “Ik gunde het haar, of hoe noem je dat?” Maar tegelijkertijd had hij het goed naar zijn zin in het pleeggezin. Hij heeft hier veel lange gesprekken over gevoerd met Ilonka en Wolter en uiteindelijk toch besloten om in het pleeggezin te blijven.

“Ik voetbal in de selectie, dan ben je in de USA een soort sterspeler.”

Dat was een moeilijke beslissing en nog moeilijker om dit tegen zijn moeder te zeggen. “Maar ze begreep het, al was ze wel verdrietig”. Nencho en zijn moeder hebben heel goed contact met elkaar en dat is alleen maar sterker geworden, ook al woont hij niet thuis. Ook hebben Ilonka en zijn moeder vanaf het begin een goed contact met elkaar en dat is nog steeds zo.

Nencho’s band met zijn pleegouders is ook heel goed. “Al kan het goed botsen hoor, tussen Ilonka en mij”. Nencho zegt het bijna trots. “Ik ben een ram en zij is een leeuw, dus tja, dan weet je het wel, allebei dominant he”.

Ik ben natuurlijk erg benieuwd waar die botsingen dan door worden veroorzaakt. “Nou, meestal gaat het toch over huishoudelijke, praktische dingen, zoals de kamer opruimen of huiswerk maken. Net zoals in ieder ander gezin”, aldus Nencho.

Op naar de USA

Over de kamer opruimen en huiswerk maken zal Ilonka binnenkort niets meer zeggen. Want Nencho gaat vertrekken naar de Verenigde Staten om daar te gaan voetballen en studeren aan de University of Jamestown in North Dakota! Ik ben vol bewondering. Dan moet Nencho wel een hele goede voetbalspeler zijn? “Nou ja, ik heb een scholarship gekregen omdat ik hier in Nederland in de A1 heb gespeeld. En dan ben je daar min of meer een sterspeler”, lacht Nencho. Nencho heeft er zin in. Hij heeft al contact met jongens bij wie straks hij in de klas komt. Hij gaat daar op de campus wonen, net zoals in de films, en weet al wie zijn ‘roommate’ wordt. Hij weet zelfs z’n schoolrooster al. Dat maakt het allemaal een stuk minder eng om in je eentje in een ander werelddeel een start te maken. Nencho heeft ook al de do’s en don’ts bestudeerd, want hij wil geen flater slaan daar. “Dus op zondagavond de was gaan doen? NOT!”.

Natuurlijk zal zijn familie Nencho gaan missen, maar iedereen die hem na aan het hart staat, geeft Nencho groot gelijk dat hij deze kans pakt. Nou ja, iedereen… zijn vriendin waar hij al een jaar mee ging was minder enthousiast en nu zijn ze uiteindelijk zelfs definitief uit elkaar. 

Bij het afscheid nemen krijg ik een ingeving: hoe zal het straks met Nencho gaan? Het verhaal is nog helemaal niet af! Dus stel ik aan Nencho voor om nog een keer contact te hebben, over twee maanden ofzo. Dat we dan mailen, of skypen, en dat hij dan kan vertellen of de do’s en don’ts kloppen. Over hoe zijn roommate in het echt is. En hoe het ‘being a freshman’ bevalt, daar in Amerika.

Nencho vindt dat ook een goed idee...wordt vervolgd!