Angie

Angie reageert direct enthousiast als ik haar vraag of ze haar verhaal wil vertellen. Ze is zelfs trots dat ze ‘uitgekozen’ is en geeft aan anderen graag te willen inspireren met haar verhaal. ‘Ik vind het mooi als ik voor sommigen een voorbeeld mag zijn’, zegt Angie spontaan.

Ik val binnen midden in de kickboxtraining van Angie. Ik krijg een knipoog, ze zwaait even enthousiast naar me en gaat vervolgens onverstoorbaar verder met haar oefeningen. Ik zou niet willen ruilen met haar stootkussen. Ze is zeer geconcentreerd en ook als het echt heel zwaar wordt, zet ze door. Typisch Angie, zo blijkt later in ons gesprek. Na de training poseert Angie in de boksring nog even voor de camera. “Dit is mijn uiteindelijke doel, hier wil ik staan om wedstrijden te vechten. Ik moet nog flink wat trainen om daar goed genoeg voor te worden, maar ik ga ervoor”, zegt ze.

Zelf doen

Hierna rijden we naar het Westerhonk van stichting ’s-Heerenloo, waar Angie tegenwoordig woont. Ze laat me haar meidenkamer zien en legt uit dat dit een tijdelijke woning is, omdat het huis waar ze eigenlijk woont, wordt opgeknapt. Voor me zit een krachtige jonge vrouw die vol in het leven staat. Ze fietst dagelijks heen en weer naar school, werkt op maandag- , woensdag- en vrijdagmiddag in de winkel van ‘het Honk’ en bokst elke week. Ze heeft veel vriendinnen en ook al bijna een jaar een vaste relatie. “Een druk schema“, zegt Angie, “maar het hoort erbij. Een bijbaantje heb ik nodig voor wat extra geld en om te sparen voor later. Die moeite zal ik toch echt zelf moeten doen.“

Angie vertelt dat ze op haar zevende, samen met haar broertje, op het Kompas van Jeugdformaat werd geplaatst. “Het lukte mijn ouders niet om goed voor ons te zorgen”, vertelt Angie. ”Opgroeien in een tehuis is ook niet ideaal, maar ik was blij dat ik mijn broertje bij me had. Ik heb het wel fijn gehad bij het Kompas en heb er leuke herinneringen aan. Ik weet nog goed hoe fantastisch ik het vond om met de leiding te gaan shoppen. Eigenlijk was ik toen al een kleine diva”, lacht ze. “Toen ik een jaar of acht was, mocht ik van de leiding voor het eerst kauwgom kopen. Ik kwam thuis met tassen vol kleding, maar het eerste wat ik zei was: ‘ik heb kauwgom!’. De leiding heeft daar toen hard om moeten lachen.” Angie moet lang nadenken over de vraag wat ze op het Kompas heeft geleerd. Uiteindelijk zegt ze: ”Op het Kompas heb ik weer wat meer vertrouwen gekregen in mensen en leerde ik lol te maken.”

De beste dag

Na vier jaar bij het Kompas werd via het netwerk van de leiding een pleeggezin gevonden. ”Dat was de beste dag van mijn leven”, vervolgt Angie. Het Kompas ging sluiten en Angie ging bij Joke en Hans wonen. Haar broertje verhuisde naar een gezinshuis ver bij haar vandaan. ”Dat was wel even lastig, zo zonder mijn broertje om me heen. Maar het was ook wel beter voor ons. We konden niet met, maar eigenlijk ook niet zonder elkaar”, legt Angie uit. ‘Ik heb een hele fijne tijd gehad bij Joke en Hans, maar ik kon daar door omstandigheden niet blijven. Ze hebben van begin af aan altijd voor mij klaar gestaan en doen dat nog steeds. Daar ben ik ze erg dankbaar voor en dat zal ik ook altijd blijven. Ze hebben me verzorgd als een prinses en ik kom nog wekelijks bij hen over de vloer.”

"Ik word de gelukkigste vrouw van Nederland!"

Naast een pleeggezin kwam er ook een weekendpleeggezin uit onverwachte hoek. De voormalig pedagogisch medewerker van het Kompas, Olivia, en haar man Marvin boden zich aan om in de weekenden leuke dingen met Angie te doen. ”Dat dan ineens je oude leiding je weekendpleeggezin is, dat vond ik geweldig!”, glundert ze.

Na het pleeggezin werd Angie op de meidencrisisopvang (MCO) geplaatst om vervolgens te kunnen doorstromen naar het logeerhuis aan de Haagse Bankastraat. ‘Bij de MCO was ik in het begin een verlegen muisje van net 12 jaar. Maar na twee maanden werd ik een diva en liet ik iedereen zien wie de baas was. Dat lukte hier en daar ook en daar kreeg ik veel zelfvertrouwen van.

Misschien niet echt een aardige manier, maar zo kon ik laten zien dat ik er ook was.” Angie was de grappenmaker van de groep, kijkt ze terug. “Zo ging ik me vlak voor bedtijd verstoppen in de douches of kasten en dan stiekem op andermans kamers zitten. Ja, ik heb er veel gelachen”, zegt Angie met een grijns op haar gezicht.

Uiteindelijk vond ze op de Bankastraat enigszins rust en kwam er ruimte om als mens te groeien. “Op de Bankastraat heb ik geleerd om voor mezelf op te komen, al blijft dit nog steeds een leerpunt. Ik ben in die tijd zelfstandiger geworden en heb leren praten over wat me daadwerkelijk dwars zit”, vult Angie aan. ”Net voor m’n veertiende verjaardag ben ik op het Westerhonk van ‘s-Heerenloo gaan wonen, omdat ik hier kan blijven tot ik volwassen ben. Ik heb momenteel het gevoel dat ik hier niet helemaal op m’n plek zit. Ik hoop uiteindelijk dat ik iets kan vinden waar meer jongeren van mijn niveau zitten en waar ik helemaal zelfstandig kan worden.”

Grootse toekomstplannen

Angie heeft grootse plannen met haar leven, vertelt ze enthousiast. ”Ik wil heel graag juf of onderwijsassistent worden en moeder!” Angie glundert als ze het heeft over haar vriendje, met wie ze nu bijna een jaar een relatie heeft. “Ik kijk wel eens uit het raam en dan zie ik mezelf lopen met mijn man, een kinderwagen en een kindje dat aan mijn hand loopt. En dan kijk ik naar mezelf en zie ik dat ik super gelukkig ben! Ik ga mijn leven zoveel beter maken voor later, omdat ik moeder wil zijn!”

Angies vechtersmentaliteit is bewonderingswaardig. ”Er zijn heus wel momenten geweest waarop ik het niet meer zag zitten, maar er is altijd wel iets om voor te vechten.” Dat is ook de boodschap die Angie aan andere jongeren wil meegeven. “Weet je, het kan van alles zijn, klein of groot. Soms ben je je er niet eens van bewust, maar er is altijd iets”, verduidelijkt de jonge vechter. ”Voor mij is mijn broertje altijd mijn motivatie geweest en natuurlijk mijn eigen toekomst. Ik heb mijn broertje en later ook mijn oudere broer beloofd dat ik er altijd voor hen zal zijn. Maar ook als er geen familie of vrienden zijn om voor te leven, dan is er altijd nog één persoon voor wie je moet leven en dat ben je zelf!”

Angie klinkt erg wijs voor haar leeftijd wanneer ze haar levenslessen met me deelt. ”Ik heb geleerd dat als je niet om jezelf geeft en niet van jezelf houdt, je ook niet van anderen kunt houden. En als je zelf niet gelukkig bent, dan kun je ook niemand anders gelukkig maken.” Angie geeft toe dat ze nog vol in het proces zit om meer van haarzelf te gaan houden. “Maar wel genoeg om van de wereld en andere mensen te kunnen houden. Ik wil niet boos blijven op het verleden. Ik wil vechten voor de mensen om me heen en voor mezelf. Ik word de gelukkigste vrouw van Nederland!”

Contact

Sinds kort heeft Angie ook weer contact met haar halfbroer. ”Hij is 28 en heeft ook al genoeg meegemaakt, maar hij heeft alles op orde en heeft nu een goed leven. Hij is voor mij een voorbeeld.” Afgelopen jaar heeft Angie via Facebook en later telefonisch contact gekregen met haar ouders en andere familieleden in Suriname. “Ik ben nieuwsgierig en heb veel vragen, maar daar heb ik nog niet echt antwoorden op gekregen”, vertelt Angie. “Momenteel heb ik geen contact meer met hen. Misschien ga ik als ik ouder ben naar Suriname, maar dat kost veel geld. Misschien dat ik later nog eens ga sparen om ooit de reis naar Suriname te maken. Maar ik ga nu eerst sparen voor mijn eigen toekomst.”

Door Judith Kuijvenhoven (pedagogisch medewerker Jeugdformaat)