‘Gaan we morgen nog kleren kopen?’ Ja, natuurlijk, zeg ik haar. Dat hebben we afgesproken, kijk maar op de vakantieplanning in de keuken. Niet dat ze kijkt, maar ze vraagt mij in datzelfde uur nog vier keer of het wel echt door gaat. 

‘Ook als het regent?’ vraagt ze mij dan. Ik bevestig haar opnieuw. Ik zie haar onrust, haar hele lijf is gestrest. Ze ijsbeert door het huis en blijft dan een beetje om mij heen cirkelen. Ten slotte zegt ze: ‘Ik kan toch geen leuke kleren vinden en jij hebt vast geen tijd voor mij. We gaan gewoon helemaal niet. Maakt mij niet uit hoor.’

Ik weet heel goed wat hier weer aan de hand is. Ze zoekt de welbekende afwijzing. Maar ik ben heel vastberaden en wil deze écht niet geven. Zij en afwijzing lijken wel onafscheidelijk te zijn, alsof ze niet anders weet. Door haar trauma’s is ze ervan overtuigd dat ze niet de moeite waard is en zal ze deze afwijzing, haar metgezel, altijd opzoeken. Zal ze dit ooit doorbreken? 

Ik praat mijzelf moed in, zoals ik dat wel vaker doe, om dit moment door te komen. Ik voel aan alles dat ik weer een lange adem nodig zal hebben en ik wil niet meegaan in deze negatieve stemming.  

Meisje, denk ik bij mijzelf. Twee jaar ben je al in ons gezin. In die tijd heb je mogen ervaren dat ik doe wat ik beloof. Dat ik om je geef en jou belangrijk vind. Maar door jouw bril ziet het er behoorlijk anders uit. Ik wil het je allemaal geven, maar jij kúnt het gewoon niet aannemen. Dat weet ik best, maar het is je zo gegund.