Thuis bij gezinshuisouder Kirsten: 'Ik wil niet steeds huilen'
Gepubliceerd op: 25 augustus 2021
Aangenaam: ik ben Kirsten, 31 jaar oud en gezinshuisouder bij Jeugdformaat. Al negen jaar vang ik kinderen op die (tijdelijk) niet meer thuis kunnen wonen. Zolang de kinderen bij ons wonen, draaien ze 24/7 mee in ons gezin. Deze kinderen hebben vaak al veel meegemaakt en hebben daarin ondersteuning nodig. Soms is het intensief, maar je kunt ook de mooiste dingen meemaken die je voor altijd bij je zal dragen. Daarom laat ik je graag zien wat wij zoal beleven in ons gezinshuis. Welkom bij mij thuis!
‘Ik voel de tranen weer komen, maar ik wil niet steeds huilen!’ Wauw, wat is dit bijzonder, denk ik. Dit kleine jongetje kan al aangeven dat hij tranen voelt komen. Oké, dit is echt een overwinning. Ik trek hem op schoot, wieg hem heen en weer en zeg dat het goed is. Dat het oké is dat hij moet huilen. En dat het vervelend is om telkens zoveel tranen te hebben, maar dat ze ook weer gaan. ‘Niet inhouden en lekker laten komen, hoeveel het er ook zijn’, zeg ik hem. Dan is het klaar. De tranen zijn op en er komt zelfs weer een glimlach tevoorschijn. We beginnen aan de fietstocht.
Nog geen vijf minuten op de fiets en hij is gefrustreerd omdat zijn grote teen jeukt. ‘IK WIL HET NIET IK WIL HET NIET!’ Ik stop met fietsen en zeg: ‘Het geeft niets dat je huilt, we gaan gewoon pauze houden en ik ga je troosten.’ Ik neem hem op schoot en zo zitten we langs de drukke weg op een boomstam. Ik pluk een paardenbloem en hij blaast hem ‘uit’. Oké, hij is er weer rustig. We kunnen weer gaan, denk ik bij mijzelf. Het lukt hem om het fietsritje af te maken en pas thuis komen de tranen weer.
Oké Kiss, zeg ik tegen mijzelf. Vandaag lukt het je écht goed om rustig te blijven. Alles te laten vallen en alleen de tranen weg te vegen. Dit wil ik elke dag. Totdat het lieve jongetje besluit om ook die nacht meerdere keren huilend mijn slaapkamer binnen te vallen. Een doos tissues en een aantal gebroken nachten verder voel ik mij niet meer die super-gezinshuisouder. Ik zucht van binnen als het gehuil weer begint of ik floep eruit ‘echt, nu alweer?’
Wat mij helpt is om op deze momenten even stil te staan bij wat dit ventje al heeft meegemaakt in zijn korte leventje. Vroeger was er niemand om jou te troosten en had je alleen je duim om jezelf te kalmeren. Vroeger betekende huilen alleen op je kamer achterblijven. Als ik dit dan weer besef, krijg ik eigenlijk altijd weer de energie om hem hierbij te helpen.
Volgende maand deelt Kirsten weer een ervaring uit het gezinshuis. Haar vorige blog gemist? Je leest ‘m hier.